Innerlijk Kind

Het innerlijk kind is het kind in jezelf. Het meisje of jongetje dat je zelf eens was.
Tot de leeftijd van ± 12 jaar zijn we heel ontvankelijk voor invloeden van de omgeving. Als kind maken we allemaal dingen mee die moeilijk voor ons zijn, die beschadigen. Ervaringen die pijn doen en die we als kind niet begrijpen. Om die pijn niet te hoeven voelen zijn we als kind daarvan weg gegaan, omdat we onbewust meenden dat ‘t te veel zou zijn om te kunnen verwerken. Een stukje kind in ons kan dan in die emotie of ervaring blijven steken en niet verder meegroeien.

Emoties

Daardoor ontwikkelen we bepaalde overtuigingen en manieren om om te kunnen gaan met wat er gebeurt (zogenaamde ‘overlevingsstrategieën’).
Later als volwassene hebben we daar last van. Gebeurtenissen van nu raken oude pijn, die nieuw aanvoelt. Door te kijken naar wat er achter ligt, waar het begonnen is, kunnen emoties die toen niet geuit konden worden, alsnog gevoeld en verwerkt worden. De volwassene die we nu zijn, kan het kind vragen wat het nodig had en het alsnog aan het kind in zichzelf geven.

Koesteren en helen

Door als de volwassene van nu het kind in zichzelf te leren beschermen en te koesteren, zijn we als het ware zelf een begrijpende en liefdevolle ouder voor ons innerlijke kind. Daardoor geven we het alsnog wat het vroeger heeft gemist en tekort is gekomen. Door te krijgen wat we nodig hebben, worden we minder afhankelijk van anderen, want we kunnen het onszelf geven. We worden dan ook niet meer zo snel teleurgesteld.
Met veel aandacht, tijd en liefde kan het kind in ons nu langzaam als het ware op een nieuwe, liefdevolle wijze opgroeien. Dat werkt helend.

Foto: D. Sharon Pruitt